เด็กเอ๋ยเด็กน้อย
ความรู้เรายังด้อยเร่งศีกษา
เมื่อเติบใหญ่เราจะได้มีวิชา
เป็นเครื่องหาเลี้ยงชีพสำหรับตน
ได้ประโยชน์หลายสถานทั้งการเรียน
จงพากเพียรไปเถิดจะเกิดผล
ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน
เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอย ฯ
โกท่องบทดอกสร้อยสุภาษิตนี้ ตั้งกะสมัยเรียนโรงเรียนอนุบาลที่จังหวัดยะลา
ประมาณปี 2510 โน่นแน่ะ กี่ปีแล้วก็ไม่รู้ อิอิ บวกลบเลขกันเองแล้วกันนะจ๊ะ
มีบทอื่นๆ อีกหลายบท เข้าไปดูกันได้นะครับ จะได้เอาไปฝากลูกๆหลานๆได้ท่องกัน
คนโคราชเค้ารวบรวมเอาไว้จ้ะ ขอขอบคุณไว้ ณ โอกาสอันงดงามนี้ด้วยนะขอรับ
http://www.koratinfo.com/doksroi/index.html
โกนึกถึงกลอนดอกสร้อยบทนี้ขึ้นมา เพราะช่วงนี้มีน้องๆ หลายคนกำลังอยู่ในห้วงทุกข์
คนนั้นก็ทุกข์เรื่องนี้ คนนี้ก็ทุกข์อีกเรื่องนั้น แต่ที่เหมือนกันก็คือเป็นทุกข์ที่เกิดจากหัวหน้างาน
เป็นบรรดาน้องที่ทำงานเกี่ยวข้องกับงานการบริหารงานบุคคล เช่นเดียวกับโกนี่แหละ
อาจบางที มันจะเป็นความผิดของพวกเราเองตั้งแต่แรกรึเปล่า ที่เลือกมาทำงานด้านนี้
บางคนอาจจะไม่ได้เลือกเองด้วยซ้ำไป แบบว่าโดนบังคับให้มาทำก็คงมี
เคยได้ยินเรื่องคนโดดลงไปช่วยคนตกน้ำมั้ยครับ ขึ้นมาได้แล้วพวกถามว่า "ใครถีบกูลงไปวะ ?"
แบบเดียวกันนี้แหละครับ
การทำงาน เป็นการแสดงออกถึงความรับผิดชอบแบบหนึ่งของชีวิตครับ
มันบอกว่าเราโตแล้วก็ได้ เพราะเรากำลังหาเลี้ยงตัวเอง และอาจต้องหาเลี้ยงคนอื่นด้วย
ทุกคนจึงต้องทำงาน นอกเสียจากว่า จะเกิดมาบนกองหุ้นโทรคมนาคม อิอิ
ชีวิตการทำงานเป็นอะไรที่เราต้องเรียนรู้นะครับ
ไม่มีใครรู้หรอกว่าต้องทำอะไรบ้าง จนกว่าจะได้เข้าไปสัมผัสกับเนื้องานจริงๆ
ไอ้ที่เรียนมาตั้งหลายๆปีน่ะ เอาเข้าจริงก็ใช้ได้บ้างไม่ได้บ้างซะงั้น
มันต้องมาเรียนรู้จากของจริงกันอีกหลายอย่าง หลายเรื่องครับ และหลายยก
เข้าไปเรียนปีแรก เราก็เป็นน้องใหม่ในโรงเรียน หรือในมหา'ลัย
เข้ามาทำงานวันแรก เราก็ต้องเป็นน้องใหม่เหมือนกัน และเป็นไปเรื่อยๆ จนกว่่าจะมีคนมาแทนที่
มีหลายอย่างที่ชีวิตการทำงานต้องเผชิญกับมัน รวมถึงเพื่อนร่วมงานและ แอ่นแอ้นนน... "หัวหน้างาน"
ใครที่เข้าไปทำงานใหม่ๆ แล้วมีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีหัวหน้างานที่ดี โอยยย.. พระเจ้าจอร์จ
ชีวิตช่างสดชื่นเหมือนยืนอยู่บนเนินเขา โดยไม่ต้องถูสบู่ลักส์
มีเพื่อนร่วมงานดี หัวหน้างานไม่ดี ชีวีก็ยังพอทำเนา
แต่ถ้าเพื่อนร่วมงานก็ไม่ดี ซ้ำร้ายหัวหน้างานก็งี่เง่า พระเจ้าช่วยลูกด้วย...
ชีวิตวัยรุ่นอย่างเราคงอับเฉาสิ้นดี..
หัวหน้างานไม่ดีนี่แหละครับ ต้นเรื่องที่ต้องเอามาเขียนกัน เจอแบบนี้แล้วเราควรจะทำอย่างไร
โกอยากบอกว่า เมื่อเจอหัวหน้างานแบบที่เราคิดว่าไม่ดี หัวหน้างี่เง่า ฯลฯ
ลองสงบสติอารมณ์ตัวเองลง แบบตั้งสติก่อนสตาร์ทน่ะครับ คิดซักสองตลบ สามก็ได้โกไม่ว่าหรอก
"เอาไงดีวะ" คิดเองไม่ออก ลองปรึกษาผู้ใหญ่ที่เรานับถือดูก่อนก็ได้
อย่าเพิ่งไปตั้งท่าจะรบกับเค้าครับ เค้าไม่ได้คิดแบบเดียวกับเรามันของแน่อยู่แล้ว
แต่ตอนนั้น ใครผิดใครถูกยังไม่รู้ เราเป็นเด็ก ไปออกอาการท้ารบกับหัวหน้างาน ยังไงเราก็ผิดครับ
ถึงไม่ได้ผิด แต่หัวหน้าก็เริ่มหมั่นไส้ขึ้นมาบ้างแหละน่า มันดีอยู่หรือที่หัวหน้าจะรู้สึกกับเราแบบนั้น
โกพยายามพร่ำสอนลูกน้องอยู่ทุกบ่อยว่า "อย่าไปทะเลาะกับลูกค้านะ"
ลูกค้าผิด เราถูก พอลูกค้ามาฟ้องหัวหน้า เราก็ผิด
เราผิด ลูกค้าถูก ลูกค้ามาฟ้องหัวหน้า เรายิ่งผิดใหญ่โตมโหระทึก
อย่าเลยครับ อย่าไปทะเลาะกับหัวหน้า ค่อยๆหาหนทางไป เดี๋ยวก็เจอ
อย่ามาเถียงนะครับว่า "ทำไม ลูกน้องมันจะมีความคิดดีๆบ้างไม่ได้เลยเหรอ?"
ได้ครับ แต่มันจะต้องมีวิธีนำเสนอที่ถูกต้อง ไม่ใช่เราไปทำเองซะทั้งหมด
หัวหน้าแบบนี้เค้าค่อนข้างจะเชื่อมั่นตัวเองน่ะครับ สูง ถึงสูงมาก จนเอื้อมไม่ถึง
ทำงานฝ่ายบุคคล ก็ต้องรู้จักศึกษาคนนะครับ
เริ่มต้นศึกษาหัวหน้างานของตัวเองก่อนเลยครับ ว่าเค้าเป้นคนแบบไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร
ไม่ใช่เพื่อจะได้เอาใจเค้าถูก
แต่เพื่อจะได้รู้ว่า จะรับมือกับเค้ายังไงต่างหากครับ.
ได้ประสบการณ์อีกแง่มุมของการทำงาน
ตอบลบเห็นด้วยค่ะกับการที่ว่า "เรียนมาแล้วนำมาใช้ได้แค่ไหน"
การทำงานจริงมันก็ต้องมีทั้ง Adapt และ Apply ไปตามสถานการณ์
ผลสุดท้ายงานประสบความสำเร็จก็โอเคแล้วค่ะ
ลองดูก่อนว่าส่งได้มะ
ตอบลบเย้ ส่งได้แระ ขอแจมมั่งนะ
ตอบลบงานบุคคลน่ะ มันลึกซึ้งเกินกว่าที่คนนอกจะเข้าใจได้ง่ายๆ เพพราะ มักจะเข้าใจว่า ก็แค่รับคนเข้ามาทำเงินเดือนจ่าย ทำเบิกสวัสดิการให้ ลงโทษคน ไล่คนออก ไม่เห็นมีอะไรยากเลย
นายจ้างบางคนถึงคิดว่า เอาใครมาทำก็ได้ จบอะไรมาก็ทำได้ ไปดูในประกาศสมัครงานสิ แล้วผลเป็นไง มีปัญหาไปคาศาลคาแรงงานเยอะแยะมากมาย ยังไม่นับว่ามีปัญหากันโรงงาน บริษัท อีกด้วย
คนในเองที่ทำอาชีพนี้บางทีก็ไม่เข้าใจบทบาทตนเอง เพราะไม่มีพื้นฐานมาก่อน และไม่คิดจะหาความรู้เพิ่ม (เห็นเมล์ขอๆๆๆๆกันมาเยอะเหลือเกิน) แล้วจะไปทำให้งานตัวเองเป็นที่ยอมรับได้อย่างไร
ตอนเข้ามาทำงานนี้ ยอมรับเลยว่ายากสำหรับเด็กใหม่ (หัวดื้อ) ที่ทำไงให้นายยอมรับ ให้ทุกคนยอมรับ ความสำคัญ เพราะถ้านายยอมรับความสำคัญ และเห็นด้วยแล้วการทำอะไรให้กับพนักงาน และองค์กรมันจะง่ายขึ้น
เพราะงานเรามันไม่มีอะไรที่ตายตัว กฎหมาย กฎระเบียบก็ต้องแม่น แต่ใช้ตรงเป๊ะมากไม่ได้ เพราะจะโดนดักตีหัว แต่ไม่ใช้ก็ไม่ได้ โจทย์เดียวกันก็แก้ออกมาไม่เหมือนกัน ทำไงให้ทุกคนยอมรับ
ดูแลคนไม่ใช่แค่รับเค้าเข้าทำงานแล้วปล่อยให้อยู่กับหัวหน้างาน อยู่กับงาน เป็นเครื่องจักรตัวหนึ่งในโรงงาน เราต้องดูแลเค้าทั้งองค์รวม ทั้งปัญหางาน ส่วนตัว สุขภาพจิตสุขภาพตัว ชีวิตความเป็นอยู่ ครอบครัว พ่อแม่ปู่ย่าตายายผัวเมียลูกหลาน หนี้สิน บ้านช่อง ขณะเดียวกันก็ดูภาพรวมองค์กรเชิงนโบบายอีกด้วย เห็นมะ หนุกจิงๆ
การที่จะทำได้น่ะ เราทำเองไม่ได้หรอก ต้องได้รับความร่วมมือจากทุกๆฝ่าย ต้นสังกัดมีบทบาทสำคัญ ทำไงให้เค้าอยู่ฝ่ายเดียวกับเรา แค่ยอมรับฟังก็พอ คุยกะพนักงานน่ะง่ายกว่าคุยกะหัวหน้าเยอะ เพราะเค้า ego สูง ที่นี้ก็ต้องเรียนรู้ล่ะว่าคน(พรรค)นี้จะคุยยังไง
เอ เม้นท์ไปเม้นท์มาเด๋วยาว โกจะว่าแย่งซีนมั๊ยเนี่ย
ไปก่อนดีก่า
ไหนๆๆๆๆ ถ้าลองบ้าง ว่าเม้นได้ไหม
ตอบลบเห็นด้วยทุกประการเลยค่ะโก...
ตอบลบทำงานบุคคลไม่ง่ายเลย เอ๊ะเป็นคนนึงแหละที่มาทำงานด้านนี้แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว อารมณ์คล้ายๆ "ใครถีบกรู...ลงมาฟะ" นั่นเลย
แต่โชคดีตรงที่มีหัวหน้าดี มีทีมงานน่ารัก... แถมยังมีเพื่อนๆ พี่ๆ ใจดีในบ้าน Lovely อีกต่างหาก... ก็เลยคิดว่า เนี่ยแหละ... ถูกที่แล้ว ทำ (สู้) ต่อไป ไอ้มดแดง (เกี่ยวกันไม๊เนี่ย) 55555
test
ตอบลบเรียน โก
ตอบลบเหมี่ยวส่งได้แล้วค่ะ งงชื่อ helen มั้ยคะ เป็นอีกชื่อเล่นนึงของเหมี่ยวเอง ที่ทำงานเก่าเค้าเรียก แต่ก็ยังใช้อยู่ค่ะ เมื่อเช้าเหมี่ยวบอกว่า เห็นโกเขียนเกี่ยวกับเรื่องของหัวหน้ากับลูกน้องแล้ว นึกถึงตัวเอง รู้จักเจ้านายมาประมาณ 15 ปี สนิทและรักกันมาก แต่มาเป็นเลขาให้ตั้งแต่กลางปี 46 แต่ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว มานี่พูดอะไรนิดนึงก็ทะเลาะกัน ก่อนหน้านี้ก็รู้สึกเซ้งๆ ร้องไห้ทุกวัน แต่เจ้านายก็ไม่รู้ว่าเราเสียใจนะ เพราะรู้สึกว่าเค้าทำตัวเหมือนเจ้านาย ไม่เหมือนพี่น้องกันเลย จนพี่เค้าไประบายกับเพื่อนเค้า เพื่อนพี่เค้า ก็พยามเป็นกาวใจให้ และบอกเหมี่ยวว่าเค้าก็แคร์เหมี่ยวมาก แต่อาจรู้สึกผิดหวังในสิ่งที่ plan ไว้ให้เหมี่ยวแต่เหมี่ยวก็ไม่ทำตาม แต่เราก็คุยกันไปแล้วว่าเหมี่ยวก็ plan ของเหมี่ยวไว้เหมือนกัน ... เริ่มงงมั้ยโก ตอนนี้เหมี่ยวก็ทุ่มเทและตั้งแต่กับการทำงานเหมือนเดิม แต่บางครั้งรู้สึกจิตใจมันหดหู่เหมือนกัน เพราะไม่ได้ไปเล่าหรือแสดงความรู้สึกให้ใครเห็น มีเพื่อนพี่เค้า และเพื่อนสนิทเหมี่ยวอีกคน และก็โกนี่แหละ ...บ่นเยอะไปแระเรา ...ขอบคุณโกนะคะ เป็นที่ระบายของเหมี่ยวไปซะแล้ว
>>--meaw-->
RGO รู้ไหมครับตั้งแต่ทำงานมาผมเผาตำราทิ้งไปกี่เล่มแล้ว วิชาการคือฐานแห่งความคิด วิธีคิดคือโครงร่าง(skeleton) ประสบการณ์คือส่วนเสริม ส่วนเติมเต็ม ที่ที่สำคัญที่สุด common sense
ตอบลบ