หนูๆ ตั้งใจเรียนหนังสือกันนะจ๊ะ

“เลือดเนื้อเชื้อไขของเรา จะเป็นอะไรก็แล้วแต่เขา ไม่ใช่เราบังคับได้ สุดแล้วแต่วิญญาณของเขาปรารถนาจะเป็นอะไร
อย่างเราดูดวงดาวเราก็คงไม่หวังปราถนาเอามาทำหัวแหวนของเรา เราให้อิสระเต็มที่ เหมือนเรารักนก เราไม่เอามาใส่กรง
เราให้ขอบฟ้าเขา เราให้อากาศเขา เราให้ดวงดาวเขา จะเป็นอะไรก็สุดแต่ใจเขาจะเป็น"
อังคาร กัลยาณพงศ์ ศิลปินแห่งชาติ.

โกได้อ่านบทให้สัมภาษณ์ของท่าน อ.อังคาร ประจวบกับที่เพื่อนๆ หลายคนเข้ามาบ่นๆแบบเล่าสู่กันฟังเรื่องลูกเล็ก
โกว่ามันเหมือนเป็นเวรเป็นกรรมของคนเป็นพ่อแม่อย่างนึงนะครับ ผู้คนมีครอบครัว มีลูก พอลูกโตก็ต้องขวนขวายวิ่งโร่หาโรงเรียนให้ลูก ได้มั่งไม่ได้มั่ง ดูข่าวทีวีที่เขาไปจับฉลากกัน ไอ้ที่กระโดดโลดเต้นดีอกดีใจ เห็นแล้วก็ดีใจไปกับเค้าด้วย แต่ที่กอดกันกลมร้องห่มร้องไห้ ดูแล้วมันช่างน่าสงสารเด็กไทย..

หลุดพ้นช่วงเด็กเล็กมาก็มาถึงช่วงวัยรุ่น ทีนี้แหละพ่อแม่ทั้งหลายเอ๋ย.. ทำไงดีเว้ยยยยย ปล่อยก็ไม่ได้ ขังก็ไม่ดี แต่อย่ามาถามโกนะจ๊ะ เพราะโกก็ไม่รู้เหมือนกัน เคยเห็นแต่ลูกคนอื่น โกมีลูกกับเค้าที่ไหนล่ะ
โกเห็นวิธีการเลี้ยงลูกของพ่อแม่มาแล้วมากมายหลายครอบครัว ดีบ้างไม่ดีบ้าง ได้ดีบ้าง ได้ไม่ดีบ้าง โกไม่กล้าบอกหริกครับว่าอย่างไหนถูก อย่างไหนผิด คนที่ออกมาสอนคนอื่นอยู่ปาวๆ ว่าต้องเลี้ยงลูกยังงั้นยังงี้ ลองหันกลับไปดูลูกของตัวเองก่อนเป็นไรเล่า.

พ่อแม่หลายๆคน มักจะตั้งความหวังเอาไว้ว่าลูกๆ จะเป็นผู้สืบทอดเจตนารมณ์ของพ่อแม่
พ่อเป็นทหารก็อยากให้ลูกเป็นทหาร เป็นหมอ เป็นตำรวจ เหมือนๆกัน โดยลืมถามไปว่าคุณลูกเค้าอยากเป็นอะไร ตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโต ก็พยายามเฝ้าทนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม จนสุดท้ายลูกก็กลายเป็นลูกแหง่ ทำอะไรไม่เป็น จะสอบเข้าก็ต้องให้พ่อซื้อข้อสอบให้....
ว้ายยยยย... ไปไหนเนี่ยะ

เจ้านายเคยเล่าให้ฟังว่ามีลูกของเพื่อนสนิทคนหนึ่ง เรียนหนังสือดีมาก จบปริญญาตรีเมืองไทย จบปริญญาโทเมืองนอก เรียนจบกลับมาอยู่บ้าน ถามพ่อว่าเรียนจบแค่นี้พอแล้วยังคะ พ่อตอบว่าถ้าลูกคิดว่าพอ ก็พอแล้วลูก คุณลูกก็เลยบอกพ่อว่าถ้ายังงั้นหนูไม่เรียนต่อแล้วนะคะ แล้วก็ขออนุญาตทำงานอย่างที่หนูอยากทำนะคะ คุณพ่อหลงกลตอบว่าได้เลยลูก คุณลูกสาวเลยไปเปิดร้ายเบเกอรี่สบายใจเฉิบ
โกถามเจ้านายว่าแล้วเค้าจะเรียนไปทำไมละนั่น ทำไมไม่ไปเรียนทำขนมให้มันรู้แล้วรู้แร่ดไปเลย
นายตอบว่าเรียนเอาใจพ่อแม่ไง เพราะพ่อแม่อยากให้เรียนสูงๆ
แบบนี้ก็มี.. เสียดายเวลาและเงินทองที่เสียไปเนอะ

น้องสาวอีกคนมานั่งร้องห่มร้องไห้ โกก็ซื้อเหล้ามาให้กินปลอบใจ โกกินด้วย 3 แก้ว แล้วไปนอน
ตื่นมาอีกทีตอนตี 2 น้องสาวยังเศร้าไม่เลิกเลยอ่ะ อิอิ
เรื่องคือน้องกำลังจะจบปริญญาตรีจาก ม.กรุงเทพ ในอีก 2-3 เดือนข้างหน้า แถมมาด้วยเกียรตินิยมอันดับ 2 ชัวร์ๆ คุณแม่โทรมาจากเมกา บอกว่าเตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เรียนจบปุ๊บเดินทางมาได้เลยปั๊บ
ครือว่า คุณแม่จะให้ลูกสาวไปเรียนต่อโทที่โน่นน่ะครับ เค้ามีร้านอาหารไทยอยู่ที่นั่นด้วย คุณลูกสาวต่อรองว่าขอไปหลังปีใหม่ได้ป่าว คุณแม่(ตอนนี้ยัง)ไม่ยอม ลูกสาวเลยเศร้าจายยย..
โกฟังเรื่องเศร้าของน้องเค้าแล้วก็เลยต้องซื้อเหล้ามาปลอบใจอย่างที่บอก เพราะโกรู้สึกเศร้ากว่าเมื่ื่อน้องเค้าถามโกว่า ที่พ่อแม่จัดการให้น่ะมันดีที่สุดแล้วจริงๆเหรอ

คุณลูกทั้งหลายครับ ไอ้ที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้น่ะ มันอาจจะไม่ถูกใจเราไปซะทุกอย่างหรอกนะครับ
แต่โกเชื่อว่ามันอยู่บนพื้นฐานของความรัก ความห่วงใยนะครับ

คุณลูกทั้งหลายโชคดีแค่ไหนแล้ว ที่เกิดมามีพ่อแม่ที่สามารถเตรียมอะไรๆ หลายๆ เอาไว้ให้เราได้ ลองมองไปรอบๆตัวเรา ณ เวลานี้สิครับ มีผู้คนอีกมากมายแค่ไหน ที่เค้ามีน้อยกว่าเรา หรือแทบไม่มีเลย
อยากจะเรียนใจจะขาดแต่พ่อแม่ไม่มีปัญญาส่งให้เรียน หรือต้องเสียสละให้พี่ ให้น้องเรียนแทน
เรียนๆ กันเข้าไปเถอะครับ จะเรียนที่ไหนก็เหมือนกัน ขอให้เราตั้งใจเรียน ขอให้เราประพฤติปฏิบัติดี
จบออกมาแล้วก็หางานทำ เป็นคนดีของครอบครัว เป็นคนดีของสังคม อย่าให้ใครมาตราหน้าว่าชาติหมา ตั้งแต่ยังไม่ตายนะครับ บ้านเมืองจะได้ร่มเย็นเป็นสุข

แต่อย่าเชื่อโกมากนะครับ บอกแล้วว่าโกไม่มีลูก.