ดาวลูกไก่

วันนี้ตั้งใจเข้ามาเขียนขอบคุณ "Google" โดยเฉพาะเลย แม่เจ้าเหวย เจ้าเว้ย
มันทำให้การค้นหาอะไรๆ ที่ไม่รู้จะไปหาที่ไหน ถามใครๆ ก็ไม่ได้ มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากจริงๆ พับผ่าสิเอ้า.. ข้าพเจ้าขอคารวะ ด้วยความจริงใจ
ลองดูแหล่ข้างล่างนี่เป็นตัวอย่างนะครับ
โกเคยฟังและชอบแหล่นี้ มาตั้งแต่เมื่อประมาณเมื่อ 30 กว่าปีก่อน วันนี้นึกถึงขึ้นมา แม้แต่ก็จำเนื้อไม่ได้แล้ว หันหน้าไปถามใครก็ยาก แต่สามารถค้นได้จาก "อากู๋" นี่แหละ  

ดาวลูกไก่ (ภาค 1)
โอ้ชีวิต คิดไฉน               ใครหนอใครลิขิต
บ้างก็พูดกันผิดๆ              ว่าเป็นความผิดพระศิวะ
จึงขอศรัทธาสาธก            เรื่องยาจกจนยาก
มีสองตายายตายซาก         ปลูกรกรากอยู่ริมทางเปลี่ยว
แกเลี้ยงแม่ไก่หลง           มีลูกในกรงเจ็ดตัว
พอเช้าก็ออกริมรั้ว           จิกกินเม็ดถั่วเม็ดข้าวเหนียว
เวลาอีเหยี่ยวเฉี่ยวโฉบ        แม่ก็โอบปีกแผ่
เรียกลูกมาซุกจั๊กกะแร้       ลูกบอกว่าแม่เหม็นเขียว
ถึงคราวจะสิ้นชีวิต           เมื่อใกล้อาทิตย์อัสดง
ยังมีภิกษุหนึ่งองค์           เดินออกจากดงยืนเยี่ยว
ธุดงค์เดียวด้นดั้น            เมื่อสายัณห์ใกล้มืด
อากาศก็เริ่มเย็นชืด           พระสวมเสื้อยืดสีเขียว
อยากรู้เรื่องต่อกันแล้ว      อ่านต่อภาคสองเลยเชียว ..  

ดาวลูกไก่ (ภาค 2)
พระธุดงค์ลงมุ้ง               ตะวันก็มุ่งลับไม้
ส่วนพระจะนอนท่าไหน      ก็ไม่มีใครข้องเกี่ยว
ฝ่ายว่าสองยายตา           แกเกิดศรัทธาสามารถ
ปลุกพระให้ไปตลาด        พระเลยไปฟาดก๋วยเตี๋ยว
สักครู่หนึ่งตาจึงเอ่ย         นี่แน่ะยายเอ๊ยตอนแจ้ง
ต้องเชือดแม่ไก่แล้วแกง    ยายทำหน้าแห้งนมเหี่ยว
ฝ่ายแม่ไก่ได้ยิน               น้ำตารินไหลหล่น
น้ำตาแม่ไก่ไหลวน           เลยไหลไปปนกะเยี่ยว
ฝ่ายลูกไก่ทั้งเจ็ด              เหมือนถูกเด็ดดวงจิต
พากันโดดไปคนละทิศ       โดยที่ไม่คิดข้องเกี่ยว
ด้วยอานิสงส์ใจไม่ประเสริฐ    ลูกไก่ไปเกิดเป็นไข่เจียว ..